Με ξεχωριστή ικανοποίηση παρουσιάζουμε στη σειρά των Απάντων του Καζαντζάκη, τις `Επιστολές προς τη Γαλάτεια`.
Τις επιστολές αυτές τις είχε απευθύνει ο Νίκος Καζαντζάκης στην πρώτη σύζυγό του, από το 1920 ως το 1923, εποχή που η ατμόσφαιρα της Ευρώπης, ηλεκτρισμένη, ξεπετούσε αστραπές δεξιά κι αριστερά κ` έκανε να δονείται κάθε αληθινά πνευματικός άνθρωπος.
Με την έκδοση αυτή δεν παρέχουμε μόνο μια πνευματική χαρά στους πολυπληθείς αναγνώστες του αγαπημένου συγγραφέα. Τα κείμενα τούτα, πιο πολύ ίσως από οποιαδήποτε άλλα, είναι αποκαλυπτικά ντοκουμέντα τόσο του Ανθρώπου όσο και του Έργου του, γιατί φανερώνουν, πέρα από τον προσωπικό χαρακτήρα της καθημερινής έγνοιας του, την αγωνιώδη σκέψη του και την άγρυπνη συνείδησή του. Ο εκδότης ακόμη εκτελεί, κατά κάποιον τρόπο, και μια παλαιότερη επιθυμία του ίδιου του Νίκου Καζαντζάκη: Να δημοσιεύσει μια σειρά βιβλία σε τύπο επιστολών, με τον τίτλο `Γράμματα στη γυναίκα μου` (βλέπε επιστολή 1 Μαΐου 1923).
Ο ίδιος μας είχε ομολογήσει ότι μέσα στις επιστολές αυτές, που βλέπουν σήμερα (ένα χρόνο μετά το θάνατό του...) το φως της δημοσιότητας, υπάρχουν μερικές από τις ωραιότερες σελίδες που είχε γράψει.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι τα εμπόδια δεν ήσαν λίγα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Χρειάστηκε, όπως και στην εμφάνιση των άλλων έργων της σειράς Καζαντζάκη, θάρρος και επιμονή, για να υπερνικηθούν ενδοιασμοί, αντιρρήσεις, και δυσκολίες κάθε λογής.
Διαβάζοντας κανείς τις `Επιστολές προς τη Γαλάτεια` το βλέπει καθαρά πως ο άνθρωπος που τις έγραψε δεν έχει να κρύψει τίποτα· γιατί μέσα σ` αυτές δεν εκφράζει τίποτα που να μη μπορούσε να το διακηρύξει δημόσια, αν χρειαζόταν. Κι όταν μιλάει για πρόσωπα γνωστά, με τούτον ή εκείνο τον τρόπο, κι όταν αναφέρεται στο ελληνικό κοινό εκείνης της εποχής, δεν σκανδαλοθηρεί αλλά εποπτεύει· κακοφανισμένος και πικραμένος συχνά, ενθουσιασμένος κάποτε, πάντα όμως υπεύθυνα, σαν αληθινός πνευματικός άνθρωπος.
Επειδή θεωρήσαμε απαραίτητα ορισμένα κατατοπιστικά σχόλια για τον αναγνώστη, όπως γίνεται με κάθε επιστολογραφία, αναθέσαμε την υπεύθυνη αυτή δουλειά στον ποιητή και κριτικό κ. Άρη Δικταίο, συντοπίτη και φίλο τόσο της Γαλάτειας όσο και του Νίκου Καζαντζάκη.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]