(...) Έτσι, ή μεθοδολογία της Ιστορίας μεταφέρεται στον Ρεαλισμό και τον Νατουραλισμό, οι ηθογραφικές μελέτες των οποίων γράφονται βάσει σημειώσεων, κατόπιν `παρατήρησης` και εύρεσης `δοκουμέντων`, όπως παρατηρεί σε άρθρο για τον Daudet (10/12/1897), άποψη πού εντοπίζεται στη γαλλική κριτική της εποχής, την οποία συμβουλεύεται. Ταυτόχρονα όμως προβάλλει και τη λογοτεχνικότητα της αφήγησης, όπως φαίνεται από την προαναφερθείσα άποψη περί των χαλαρών ορίων, αφού στις μέρες του ο ακραίος επιστημονισμός παραμερίζεται, όπως συχνά παρατηρεί. Ακόμα και για τους ιστορικούς πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ακραιφνώς αντικειμενική αφήγηση, αφού ή οπτική γωνία του αφηγητή (με επιστημονικό ή λογοτεχνικό σκοπό) πάντα θα εντοπίζεται στο κείμενο του (20/6/1898). Η έννοια του `δοκουμέντου` για την Ιστορία αφορά και στα αντικειμενικά αρχαιολογικά ευρήματα και τον κινηματογράφο ή τον φωνόγραφο (20/6/1898), αλλά και στις πιο επισφαλείς γραπτές πηγές. Με τα πρώτα κυρίως, ο μύθος, πού έχει εντοπιστεί στις γραπτές ή προφορικές πηγές, μετατρέπεται σε Ιστορία, αφού υπάρχουν οι απτές αποδείξεις (19/6/1902), ενώ με τα δεύτερα πάντα υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]