Η «κάθοδος» του Επίλεκτου Αποσπάσματος της Ι Μεραρχίας του ΔΣΕ τον Αύγουστο - Σεπτέμβρη του 1949, στο χώρο των Αγράφων, ιδιαίτερα στο χώρο μεταξύ Καρδίτσας - Καρπενήσι, αποτελεί ένα «επεισόδιο», από τα χιλιάδες μικρά και μεγάλα «επεισόδια» στη διάρκεια των τρεισήμισι χρόνων του Εμφυλίου Πολέμου και της ισόχρονης εποποιίας του ΔΣΕ. Απέναντι στο σύγχρονο στρατό που είχε να αντιμετωπίσει το Απόσπασμα, το μόνο στο οποίο υπερτερούσε ήταν η βαθιά πίστη στο δίκιο του Αγώνα, από όπου πήγαζε αυτό το αδάμαστο, το υπέροχο Ηθικό, που τους χαρακτήριζε. Για το Απόσπασμα και την αποστολή του, έχω μιλήσει με αρκετούς που έλαβαν μέρος στον Εμφύλιο, αλλά όχι στο Απόσπασμα αυτό. Άλλοι θεωρούν ότι επρόκειτο για «Αποστολή Θανάτου» άλλοι για «Απελπισμένη προσπάθεια», άλλοι για «τυχοδιωκτική ενέργεια», κάποιοι για λάθος του Γενικού Αρχηγείου, άλλοι για στρατιωτικά αναγκαία προσπάθεια που έπρεπε να γίνει. Προσωπικά πιστεύω ότι η «στρατιωτική λογική» επέβαλε μια τέτοια ενέργεια, έναν αντιπερισπασμό αυτού του είδους. Άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ στρατιωτική επιχείρηση που να μην είχε το στοιχείο του «απρόβλεπτου». Σε ότι αφορά το ίδιο το Απόσπασμα και αυτούς που το συγκροτούσαν, αυτοί «νίκησαν», γιατί το κύριο μέρος της αποστολής τους, δηλαδή το Απόσπασμα να φτάσει και να εγκατασταθεί στο χώρο των Αγράφων, αυτό το πραγματοποίησαν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]