Στον ιατρό Ιπποκράτη αποδίδονται κατά καιρούς διάφοροι φιλοσοφικοί χαρακτηρισμοί. Απουσιάζουν οι μελέτες που ερευνούν τα έργα του από τη σκοπιά της Διαλεκτικής. Συναντώνται στην Ιπποκρατική Συλλογή «μορφές κίνησης της σκέψης» και «νόμοι» της Διαλεκτικής, όπως αυτοί αποκαλύφθηκαν από τους Χέγκελ, Μαρξ, Έγκελς; Δηλαδή της ενότητας των αντιθέτων, της ενότητας ποιότητας-ποσότητας, της αλληλοδιείσδυσης των πάντων, των σχέσεων και μεταβάσεων του καθολικού -μερικού- ατομικού; Προτάσσεται από τον Ιπποκράτη το Είναι του Νοείν ή ισχύει το αντίθετο; Ποια είναι η θεωρία του για την απόκτηση της γνώσης; Τι πρεσβεύει για την ψυχή; Πως βλέπει τη σχέση θεωρίας και πράξης; Ποια είναι η σχέση της φιλοσοφίας του με αυτές του Πλάτωνα, του Ηρακλείτου, του Δημοκρίτου και άλλων φιλοσόφων της εποχής του; Αυτά και άλλα ερωτήματα εξετάζονται αναλύοντας τα ιπποκρατικά έργα. Στο μέτρο που αποκαλύπτονται η Διαλεκτική και ο Υλισμός, ο Ιπποκράτης αποκτάει επίκαιρη θέση ειδικά στη φιλοσοφία της ιατρικής και γενικότερα στην ιστορία της φιλοσοφίας: αποκαλύπτει αυτό που απουσιάζει, και ο ίδιος εμφανίζεται όχι μόνον με την ιστορική του αξία, αλλά και ως εκπρόσωπος μιας μορφής κίνησης της σκέψης, εκείνης της Διαλεκτικής, με διαχρονική εγκυρότητα, που σύμφωνα με την Ρ. Λούξεμπουργκ «είναι η αντιφατική και ταυτόχρονα οργανική ενότητα Νόησης και Είναι στην πορεία της ιστορίας».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]