Με το ξέσπασμα του Α` Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια την ανάδειξη συντηρητικών κυβερνήσεων στο διεθνές πολιτικό προσκήνιο, παρατηρείται μια τομή στην πορεία του μοντερνισμού που εκδηλώνεται με φαινόμενα όπως η επιστροφή καινοτόμων δημιουργών σε παραδοσιακούς τρόπους αναπαράστασης ή η ταλάντευσή τους ανάμεσα στην παράδοση και τις `εικονοκλαστικές` πρωτοποριακές πρακτικές. Η εμβέλεια στην οποία εκτείνονται τέτοια επεισόδια καλλιτεχνικής παλινδρόμησης, που υπερβαίνει την όποια `τοπικότητα`, εξέθεσε κατά την έρευνα την ανεπάρκεια των παραδοσιακών μεθοδολογικών εργαλείων του ιστορικού της τέχνης. Η συγγραφέας λαμβάνοντας υπόψη της τη διάτρητη συνοχή που παρουσιάζει ο λόγος και το έργο των καινοτόμων δημιουργών, το ψυχολογικό υπόβαθρο που ενέχουν συγκεκριμένα εκφραστικά μέσα που ο μοντερνισμός ακυρώνει σε συνδυασμό με την αντιδραστική στάση του ευρέος ορίζοντα υποδοχής σε αυτόν, προτείνει μια ερμηνευτική προσέγγιση αυτών των ζητημάτων με την εφαρμογή της ψυχαναλυτικής μεθοδολογίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]