Με το τέλος της δεκαετίας του `60 η νέα διασπορά του ελληνισμού έχει ολοκληρωθεί. Αρχιερέας της ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Βουγιουκλάκη να παίζει για μισό αιώνα τη γατούλα, ο Ξανθόπουλος να σηκώνει το κληρονομικό βάρος ενός λαού, γνήσιο ή νόθο παιδί του και ο Βέγγος, ο Θανάσης, ο άνθρωπος της σφαλιάρας, ο λάθρα βιών Ρωμιός, τρέχει ασταμάτητα να προλάβει το όνειρο, μα και ένα καρβέλι ψωμί. Ο εμπορικός κινηματογράφος βαδίζει προς τη χρεοκοπία του. Ο Ν.Ε.Κ. (Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος) γεννιέται και παλεύει για μια θέση στον ήλιο και το κοινό. Θα την κατακτήσει όσον αφορά τους τίτλους και τα βραβεία, θα φορέσουν ένα υπερβολικά θεαματικό φωτοστέφανο οι σκηνοθέτες του και θα αντιμετωπίσει την εξίσου υπερβολική αδιαφορία των μαζών. Οι νέοι δημιουργοί αγνόησαν το κοινό. Συνειδητά εισέπραξαν το τίμημα του εγχειρήματός τους και συνειδητά ακολούθησαν τον Γολγοθά τους.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]