Στην Ελλάδα δεν είμαστε συνηθισμένοι σε απομνημονεύματα πρωθυπουργών. Το θάνατό τους συνήθως συνοδεύουν αγιογραφήματα που περιγράφουν πραγματικά ή και φανταστικά επιτεύγματα ανάμεικτα με προσωπικές ιστορίες με τον εκάστοτε συγγραφέα. Σε σπάνιες περιπτώσεις, όπως έγινε σε μια σειρά βιβλίων για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αγιογραφίες γράφτηκαν όταν ο βιογραφούμενος ήταν ακόμη εν ζωή και πολιτικά ενεργός. Ίσως για να είναι σε θέση να ελέγξει το κείμενο και να κάνει τις αναγκαίες, ευνοϊκές πάντα γι` αυτόν, διορθώσεις.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το βιβλίο του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, `Ένα ταξίδι`, θα ξενίσει τον Έλληνα αναγνώστη. Κυρίως λόγω της αμεσότητας του ύφους της γραφής αλλά και του χαρακτηριστικού βρετανικού αυτοσαρκασμού που ξεχειλίζει από τις σελίδες του. Αν περιμένει κάποιος να αντικρίσει ένα ξερό επίσημο κείμενο που, περίπου ελεγειακά, θα παραθέτει επιτεύγματα και εθνεγερτικές σκέψεις και προτάσεις, θα αισθανθεί μεγάλη απογοήτευση. Ο Τόνι Μπλερ είχε περίπου δαιμονοποιηθεί σαν ο μάγος του επικοινωνιακού spin που, με τη βοήθεια του συνεργάτη του Άλαστερ Κάμπελ, είχε σχεδόν εγκαταλείψει την ουσία της πολιτικής για την εικονική πραγματικότητα της επιλεκτικής μετάδοσης σε καταιγιστικό ρυθμό μηνυμάτων και πληροφοριών. Με το `Ένα ταξίδι` ο πρώην αρχηγός αλλά και δημιουργός του Νέου Εργατικού Κόμματος αποδεικνύει πως το επικοινωνιακό του χάρισμα δεν ήταν προϊόν τεχνικών κινήσεων κάποιου παρασκηνιακού επιτελείου. Η ίδια η προσωπικότητά του αποπνέει την ευκολία πρόσβασης στο μυαλό και στο συναίσθημα του κοινού και των συνομιλητών του. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]