Δεν ξέρω τι είναι αυτό και δεν ξέρω και πώς πρέπει να αντιδράσω. Και σταμάτησα να ρωτάω τι ώρα είναι. Που τελειώνει αυτός ο δρόμος; Πώς όλα γίνονται ένα; Πώς μπορεί κάποιος, έστω και να ρωτάει; Κι όλες οι απαντήσεις είναι στα χείλια σου κρατημένες σφιχτά. Τα χείλια σου όπως αναπνέεις. Κι ήταν ότι δεν ήμουν έτοιμος γι` αυτό. Ήμουν έτοιμος μόνο γι` αυτά που με είχαν προετοιμάσει, όχι για σένα που φίλαγες τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Και άρχισαν όλα να κυλάνε χωριστό. Εγώ είμαι εγώ και εγώ είμαι εσύ. Κι εγώ κανένας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]