(...) Το «Ελληνομουσείον» επιχειρεί μια τέτοια εξιστόρηση της ελληνικής ζωγραφικής καθώς τη θεωρεί εύγλωττο και αυτάρκες εποικοδόμημα του νεοελληνικού βίου αλλά και κομμάτι της αείζωης καθημερινότητάς μας, εφόσον η ζωγραφισμένη εικόνα μας συνοδεύει σταθερά, είτε με δέος είτε με συγκίνηση είτε ακόμη και με θυμηδία, τόσο σε δημόσιους χώρους όσο και στην ιδιωτική καταφυγή. Από τις αγιογραφίες ή τα τέμπλα του παρελθόντος ως τα διαφημιστικά πανώ και τις γελοιογραφίες των εφημερίδων ο υποψιασμένος θεατής μπορεί ν` ανιχνεύσει την ύπαρξη μιας γενικής αρχής, μιας κοινής μορφοπλαστικής αντίληψης, αυτής της πεφωτισμένης μαθητείας που υπαινίχθηκα πιο πάνω. Η θρησκευτική ζωγραφική ως παραμυθία αλλά και ως υπερηφάνεια συνοδεύει τους υπόδουλους Έλληνες στην περίοδο της τουρκοκρατίας και γίνεται σταδιακά, είτε με την έντεχνη είτε με τη λαϊκή μορφή της, ένα στοιχείο διαφοράς και μια ευκαιρία διαφοροποίησης εφόσον ορίζει μέσα στην πολυφυλετική οθωμανική αυτοκρατορία τα «δικά μας πράγματα». Ενίοτε είναι αυτή που διασώζει οπτικά -και παράλληλα προς τις λαϊκές αφηγήσεις- τον νεότερο, ζωικό μύθο, τον «ένδοξο βυζαντινισμό μας». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]