«Ελληνικού Κινηματογράφου περιήγησις» ήταν ένας από τους υποψήφιους τίτλους του παρόντος έργου. Ένας άλλος: «Πανόραμα του ελληνικού κινηματογράφου». Τελικά επικράτησε το «Ελληνικός κινηματογράφος». Ούτως ή άλλως η εικόνα που θα εισπράξει ο αναγνώστης, ή έστω αυτός που θα ξεφυλλίσει τους δύο τόμους του έργου, είναι η πλήρης εικόνα του κινηματογράφου μας. Πλήθος λεπτομέρειες δεν περιλαμβάνονται, κι έμειναν έξω χιλιάδες φωτογραφίες που είχα στη διάθεσή μου, αντίστοιχες δημοσιεύσεις, αφίσες και παντός είδους ντοκουμέντα. Δεν θ` άλλαζε η ουσία με την παράθεσή τους. Το ταξίδι του αναγνώστη θα παρατείνονταν έως κορεσμού για τους περισσότερους ή άφατης απόλαυσης για τους αχόρταγους ρέκτες του είδους: για τον φίλο μου τον Χρήστο που μαζεύει και την πιο ταπεινή φωτογραφία και το πιο ασήμαντο εξώφυλλο για το καταστήσει σημαντικό, ταξινομώντας τα ισάξια δίπλα στα πορτρέτα της Βουγιουκλάκη, του Βέγγου, του Φίνου, του Κούνδουρου, του Αγγελόπουλου... Δεν αποτελεί ιστορία, με την αυστηρή του όρου έννοια, το παρόν πόνημα, έστω κι αν υπεισέρχονται ιστορικές παράμετροι, ταξινομήσεις, κρίσεις και συγκρίσεις. Χαρτογράφηση είναι. Οδηγός περιήγησης. Αεροφωτογραφία όπου μπορεί κανείς να ξεδιακρίνει σε κάποιο σημείο, για παράδειγμα, να βρίσκονται δίπλα δίπλα η «Αναπαράσταση του Αγγελόπουλου» και το «Σεξ 13 μποφώρ» με πρωταγωνιστές των Κώστα Γκουσγκούνη και τον Λυκούργο Καλλέργη και η «αγία» πια πόρνη Ευδοκία του Δαμιανού. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]