Οι διαδικασίες και οι τρόποι με τους οποίους η νεοελληνική κοινωνία υποδέχτηκε και χρησιμοποίησε τις παραδοσιακές μορφές θέτουν ένα εξαιρετικά σύνθετο πλέγμα ζητημάτων. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα αντανακλώνται στο πολιτισμικό επίπεδο μέσα από την ανακάλυψη και την οικειοποίηση, μέσα από τη διπλή και συμπληρωματική διαδικασία της αφομοίωσης και της απόρριψης, από την πλευρά των υπό διαμόρφωση ακόμα αστικών στρωμάτων του πλούσιου υλικού της παράδοσης. Το παραμύθι δεν είναι ένα φαινόμενο στατικό: έχει μια ιστορία. Εξελίσσεται σε σχέση με την κοινωνία που το παράγει και τα μέσα διάδοσής του (προφορικός λόγος, λόγιες ή λαϊκές εκδόσεις, φυλλάδια, παιδικά βιβλία κ.λπ.). (. . .) Μέσα στα πλαίσια μιας ιστορικής διαδικασίας εξέλιξης του παραμυθιού, εξετάζονται οι παράγοντες που επηρεάζουν τη μεταβολή της μορφής του από προφορική σε γραπτή (έντυπη) και, σε συνάφεια προς αυτό, της σταδιακής μετατροπής του σε παιδικό είδος. Θίγεται επίσης και το θέμα της εισαγωγής του στην εκπαίδευση, καθώς και των ζωηρών συζητήσεων γύρω από την ιδέα του συνδυασμού, στη διδασκαλία, γενικά, του τερπνού (που μπορεί να είναι και «ανήθικο» και πάντως επιβλαβές) με το ωφέλιμο (αλλά και γύρω από το ρόλο της φαντασίας στην αγωγή των παιδιών). Τα περιοδικά για παιδιά και νέους αποτελούν, από αυτή την άποψη, ένα προνομιακό πεδίο ανάπτυξης του παραμυθιακού λόγου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]