Δεν είναι εύκολο να αποφασίσει κανείς, εάν το εγχείρημα του Γιάννη και του Χαρίτωνα Μπεκιάρη είναι κατεξοχήν γεωγραφική αποτύπωση, ιστορική καταγραφή, προσωπικό ημερολόγιο ή εκλεκτή αισθητική αναζήτηση. Με την πεποίθηση ότι μάλλον πρόκειται για όλα τα παραπάνω μαζί, και με την παράλληλη γνώση ότι η μύηση κατά τα Ελευσίνια μυστήρια αποσκοπούσε στη συμφιλίωση με το θάνατο και στα προσδοκώμενα της μεταθανάτιας ζωής, δεν θα ήταν, ίσως, άτοπο να υπαινιχθεί κανείς ότι η μύηση στο σύγχρονο τοπίο της Ελευσίνας, με οδηγό το φακό τους, αποσκοπεί στη συμφιλίωση με την ίδια την Ελευσίνα. Το γεγονός ότι και οι ίδιοι δεν είναι Ελευσίνιοι μα όψιμοι φίλοι της από επιλογή, καθιστά το φωτογραφικό οδοιπορικό τους περισσότερο πολύτιμο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]