Ποιος, αν φωνάξω, θα μ` ακούσει απ` των αγγέλων
το Χορό; κι αν κάποιος, λέω νοερά, με τύλιγε στη θέρμη
της καρδιάς: θα μ` έσβηνε η παρουσία του
μεμιάς. Γιατί, στης φρίκης το σκαλί,
το ανυπόφορο σχεδόν, πατά η ομορφιά,
και απορούμε εμείς πού ταπεινούς στο μεγαλείο της
δεν μάς συντρίβει. Του τρόμου ο άγγελος, καθένας.
Και μένω εδώ, στον σκοτεινό λυγμό να πνίγω
την κραυγή. Μα τότε ποιός, στη στέρησή μας ποιός;
Άγγελος μήτε, άνθρωπος κανείς,
ως και τα ζώα διαισθητικά βλέπουνε κιόλας
μετέωρο το σπίτι μας στον κόσμο
το νοητό. Κάποιο δέντρο ίσως μένει
σε ράχη γκρεμού, να το βλέπαμε πάλι
την κάθε μας μέρα· ο δρόμος απομένει ο χθεσινός,
η στρεβλή εμμονή στη συνήθεια
πού της άρεσε πλάι μας, κι έμεινε δίχως να πάει αλλού.
Ω, και η νύχτα, η νύχτα, πού ο άνεμος του Παντός αχθοφόρος
μάς βιτσίζει το πρόσωπο -, ποιόν θ` αρνηθεί η νύχτα η ερατεινή,
η πλανερή, στην ερημία της καρδιάς να μην παρασταθεί.
Για τους ερωτευμένους ντύνεται πιο ελαφριά;
Τη μοίρα κρύβουνε ο ένας του αλλουνού.
Δεν το `μαθες ακόμη; Διώξε στο χάος το κενό πού `χεις στα χέρια,
στους δρόμους πού ανασαίνουμε μακριά τον μεστωμένο άνεμο
στην πιο βαθειά φτερούγα τους ίσως τον νιώσουν τα πουλιά.

Ναι, σε γύρευε η άνοιξη καιρό. Και κάποια αστέρια
πίστευαν πώς θα τα νιώσεις. Λησμονημένο φούσκωσε
πάλι ένα κύμα σε σένα, ή λόγος ήταν πού διάβαινες
σ` ένα παράθυρο ανοιχτό και ήχος του βιολιού αντήχησε εκεί. [. . .]