Στην αρχή της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης βρίσκονται οι προσωκρατικοί στοχαστές (. . .). Αυτοί αποτελούν το θεμέλιο της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν τα μεγάλα ορθολογικά συστήματα του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους, των Στωικών, των Νεοπλατωνικών. (. . .) Ανάμεσά τους δεσπόζει η μεγάλη μορφή του Παρμενίδη, του ιδρυτή της Ελεατικής σχολής, και των διαδόχων του Ζήνωνος και Μέλισσου. Η τεράστια σημασία της παρμενίδειας φιλοσοφίας φαίνεται από το γεγονός ότι αυτή είναι ανεξάντλητη. Εκεί που οι ερμηνευτές νομίζουν πως βρήκαν τον πυρήνα της σκέψης του μεγάλου σοφού, κάποια ανάλυση που πραγματοποιείται σε άλλη κατεύθυνση, αποκαλύπτει καινούρια στοιχεία, πάνω στα οποία θεμελιώνονται νέες θεωρίες. Γι’ αυτό εξάλλου ο λόγος του Παρμενίδη είναι πάντα επίκαιρος μ’ ένα μοναδικό τρόπο. Μας αφορά άμεσα, όχι μόνο γιατί είναι πολυσήμαντος, αλλά επίσης επειδή αναφέρεται σε ζητήματα που δεν θα πάψουν ποτέ ν’ απασχολούν τον άνθρωπο. Με την έννοια αυτή ο Ελεάτης φιλόσοφος είναι αναμφισβήτητα ένα σύγχρονο πνεύμα, εφόσον το πρόβλημα του Είναι «ανανεώνεται κατά καιρούς με απίστευτη ένταση».

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]