Πώς πρέπει να στοχαστούμε το κακό στον 20ό αιώνα; Το τσουνάμι της 26ης Δεκεμβρίου 2004 και η επέτειος το 2005 της μνήμης των θυμάτων από τις μεγάλες καταστροφές που σημάδεψαν τον τρόπο με τον οποίο βλέπει το κακό η Δύση -Άουσβιτς, Χιροσίμα και Ναγκασάκι, ο σεισμός της Λισαβόνας (1η Νοεμβρίου 1775)- έθεσαν σε δοκιμασία τη θεωρία των καταστροφών. Το «φυσικό» κακό είναι ενδεχόμενο; Είναι ο άνθρωπος υπεύθυνος για το κακό; Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις που προκάλεσε το τσουνάμι, όλα δείχνουν ότι από το 1775 μέχρι σήμερα το κακό εγείρει τα ίδια ερωτήματα. Ωστόσο, όταν το ηθικό κακό φτάνει στο αποκορύφωμά του, όπως συνέβη τον 20ο αιώνα, δε μπορούμε να αναφερθούμε σε αυτό παρά με όρους που θίγουν τη φυσική τάξη του κόσμου. Αυτό αποτελεί κακό οιωνό για την ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές καταστροφές. Ένα δοκίμιο που διεγείρει τη σκέψη μας πάνω στην παλιρροϊκή εναλλαγή των φυσικών καταστροφών και των ηθικών καταστροφών, οι οποίες επανεξετάζονται στο πλαίσιο της επικαιρότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]