Και μόνο για το κείμενο με τίτλο `Ο ούτις και το ούτι`, θα πρέπει να διαβάσει κανείς το καινούργιο βιβλίο της Δέσποινας Τομαζάνη! Είναι ένα κείμενο τρυφερό, ακριβό, μοναδικό. `Το φεγγάρι θα παίξει ούτι στις 28 Νοεμβρίου εδώ στη Χίο`. Τι καφενέδες, τι πρόσωπα, τι Αυγονυμούσηδες, τι όργανα που ανασαίνουν και γι` αυτό δεν πεθαίνουν, όργανα ευαίσθητα, από ζωντανή ύλη!
Αμ το άλλο, με το δεκάχρονο αγόρι, που ερωτεύεται τη δασκάλα του κι αφού της εξομολογείται τον έρωτά του, της αραδιάζει τα προσόντα του και, ξαφνικά, την ώρα που φεύγει απ` τη σχολική αίθουσα, γυρίζει και της λέει, απότομα, `κι αν θες να μάθεις, ...ξέρω και μπουζούκι`! Κι εκείνα τα υπέροχα `Λόγια του μπαρ` και το άλλο, `Η νοσταλγία της ακοής` με τα αγγίγματα ανθρώπου με άνθρωπο, τα χάδια, τις αγκαλιές, που τόσο μας λείπουν...
Στο `Εκτός δικτύου` η Τομαζάνη δεν γράφει απλώς. Αισθάνεται βαθειά. Κι αυτό που αισθάνεται, το εκφράζει κάθε στιγμή, μ` έναν αναστεναγμό, μ` ένα γέλιο, με μια γκριμάτσα οργής. Συνομιλεί, συνεχώς, με υπέροχα πράγματα, που σχεδόν τα `χουμε ξεχάσει, χαίρεται ένα λιμάνι, ένα βράχο, μια δύση, πετιέται στη Χίο των παιδικών της χρόνων, διεκδικεί τα καριοφίλια του πεθαμένου θείου της, που τα οικειοποιήθηκε ο άπληστος γείτονας, έχει στο βλέμμα της ένα σωρό πουλιά, μυρμήγκια, ποντίκια των θεάτρων, σπίτια με ανοιχτά πορτοπαράθυρα, γυναίκες ερωτευμένες, με το κορμί τους γεμάτο τατουάζ...
Συγκινήθηκα με το `Εκτός δικτύου`. Για όλους τους λόγους που ανέφερα ήδη. Αλλά και για το γεγονός ότι το βιβλίο αυτό της Δέσποινας Τομαζάνη, δεν κυκλοφορεί από έναν αθηναϊκό εκδοτικό οίκο-φίρμα, αλλά από τις εκδόσεις `άλφα πι` της Χίου, παρακαλώ!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]