Όταν οι επίορκοι συνταγματάρχες είχαν επιβάλει την ολοκληρωτικής νοοτροπίας δικτατορία τους, μια μικρή ομάδα μεταπολεμικών συγγραφέων έπαψαν να δημοσιεύουν έργα τους σε έντυπα, επειδή θα υποχρεώνονταν να υποστούν τον ταπεινωτικό έλεγχο της λογοκρισίας. Μετά την άρση της λογοκρισίας, στην οποία αναγκάστηκε να προβεί μετέπειτα ο ισχυρός της τριανδρίας Γ. Παπαδόπουλος για να περιοριστούν οι καταγγελίες -αν και διατηρούσε το δικαίωμα να τιμωρεί εκ των υστέρων τις παρεκτροπές-, η μικρή αυτή ομάδα της «σιωπής», όπως κεφαλαιοποιήθηκε από τον ξένο Τύπο η στάση τους, κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1970 τον συλλογικό τόμο «Δεκαοχτώ Κείμενα» με πρόθεση να διαπιστώνεται η αντίθεση στο βάναυσο καθεστώς και στα νόθα σοφίσματά του. Μέσα σε αυτό το πνεύμα γράφτηκαν στην εφημερίδα «Το Βήμα», από το 1971 και έπειτα, οι πρώτες επιφυλλίδες που αναδημοσιεύονται στον παρόντα τόμο. Τα επόμενα χρόνια, όταν ο καιρός της παράνοιας έχει παρέλθει -όχι ανωδύνως, όπως άλλωστε πρόβλεπε ο Σεφέρης-, τα κείμενα συνεχίζουν να συντηρούν το πνεύμα της παρέμβασης, με την πολυσημία τους να δρα ερεθιστικά και στις προτάσεις ανάγνωσής τους να υποβάλλεται η αίσθηση της σχετικής συμβολής τους ως τελευταία προσώρας άποψη (για το χρόνο γραφής των), με την τελική άποψη να παραμένει διαρκώς εν γούνασι θεών και τον παράγοντα χρόνο να κονιορτοποιεί ταριχευμένες θεότητες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]