Τα κείμενα είναι προορισμένα να τέρπουν καταφάσκοντας, να εξεγείρουν ανατρέποντας, να προβληματίζουν θέτοντας ερωτήματα ή απλώς να διδάσκουν με την αρετή τους. Ο κύριος, όμως, προορισμός τους είναι να δημιουργούν συνθήκες για μια καλύτερη, ιδανικότερη και πνευματικότερη ζωή. Για να επιτύχουν, λοιπόν, το σκοπό τους πολλές φορές συγκρούονται με άλλα κείμενα, με πρόσωπα ή καταστάσεις του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Καμιά φορά συγκρούονται και με τον ίδιο τον εαυτό τους όπως αυτός εξελίσσεται μέσα στο χρόνο υπακούοντας στο νόμο του Ηράκλειτου. Πολεμώντας έτσι "εκ του συστάδην", σώμα με σώμα, ο συγγραφέας πορεύεται το συλλογικό και κάποτε το μοναχικό του δρόμο, επί ασπαλάθων και εν μέσω στροβίλων. Προσπαθεί πάντοτε να ξεκαθαρίζει το αναγνωστικό τοπίο από ομίχλες και φενακισμούς, συνεχώς υποψιασμένος για τις αλλότριες απάτες αλλά και για τις όποιες αυταπάτες του, που είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του και οι χειρότεροι σύμβουλοι της Γνώσης. Και δε φοβάται καμιά μάχη ούτε νοιάζεται αν συγκρουσθεί ακόμη και με φίλιες δυνάμεις, όταν η καθεστωτική νοοτροπία τις ξεστρατίζει στο σύμπαν του μηδενός. Δε νοιάζεται, επίσης, εάν κάποτε συμπίπτει εν μέρει με πρόσωπα, συστήματα και συμπεριφορές εν γένει αποδοκιμαστέες. Είναι πανέτοιμος για την άρνηση, την εχθρότητα, τη λοιδορία, ακόμη και για την επικατάρατη σιωπή. Ο συγγραφέας πολεμά επιπλέον και αυτούς που θεωρούν την ιστορία ως συστατικό ή παράρτημα της εκάστοτε κρατούσας "αλήθειας". Επιεικής στις συγγνωστές ανθρώπινες αδυναμίες και σκληρός στην αθέμιτη (με τη φιλοσοφική έννοια του όρου) δύναμη, θέτει υπεράνω όλων τη διάσωση της ταυτότητας (εαυτού και αλλήλων) από τις ορδές των υπαρκτών βαρβάρων που ευαγγελίζονται το ολέθριο. Διότι οι πραγματικοί βάρβαροι, ποτέ δεν ήταν και δε θα είναι "μια κάποια λύσις" αλλά οι δημιουργοί όλων των τραγικών και απελπιστικών αδιεξόδων της ανθρωπότητας.