Μετά τον πρώτο τόμο της «Εισαγωγής στην Τέχνη», τον αφιερωμένο στην αρχιτεκτονική και τη γλυπτική, που κυκλοφόρησε το 1987, έχει στα χέρια του ο αναγνώστης και το δεύτερο τόμο. Αυτόν που αναφέρεται στη ζωγραφική, το σχέδιο και τη χαρακτική, τις ιδιομορφίες τους, τα χαρακτηριστικά και τις εκφραστικές τους δυνατότητες. Στα κεφάλαια τα σχετικά με την αρχιτεκτονική και τη γλυπτική, που προηγήθηκαν, έγινε λόγος για τις σχέσεις τους με τις άλλες τέχνες, ιδιαίτερα τι παίρνουν και τι δίνουν. Τώρα στα κεφάλαια για τη ζωγραφική, γίνεται επίσης λόγος για το τι δίνει και το τι παίρνει και αυτή από τις άλλες. Τέχνες του χώρου, περισσότερο, η αρχιτεκτονική και η γλυπτική, τέχνη της επιφάνειας καθαρά η ζωγραφική, έχουν όλες σαν αφετηρία το σχέδιο -σχέδιο αρχιτεκτονικό, σχέδιο γλυπτικό, σχέδιο ζωγραφικό. Το σχέδιο σαν αφετηρία και σαν μέσο έχει και η χαρακτική σ` όλες τις τεχνικές της. Χωρίς να απαιτεί και να ολοκληρώνεται με περισσότερες αισθήσεις, όπως η αρχιτεκτονική και η γλυπτική -όραση, αφή, κίνηση- αλλά με μια μόνο την όραση, η ζωγραφική έχει τη δυνατότητα να προχωρεί σε μερικές περιπτώσεις μακρύτερα. Μπορεί ευκολότερα να διδάσκει και να διηγείται, να καταφάσκει και να αρνείται, να υμνολογεί και να λοιδωρεί, να κατευθύνει και να υποχρεώνει. Η ζωγραφική και πολύ περισσότερο η χαρακτική, έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πλησιάζουν ένα μεγαλύτερο κοινό, να κυκλοφορούν ευρύτερα, όπως μπορούν να δημιουργηθούν χωρίς τα προβλήματα της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής. Αυτό έχει σαν συνέπεια και μια σχεδόν απεριόριστη ελευθερία στο να εκφράζουν, θετικά ή αρνητικά, τις συναντήσεις τους με τον κόσμο.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]