Ο Andre Breton έλεγε ότι «απ` την κουλτούρα μας απουσιάζει ένας ουσιαστικός μύθος». Και πράγματι μόνο ένας μύθος θα μπορούσε να στηρίξει όλα αυτά τα θαυμαστά τελετουργικά που χάνονται. Δεν ξέρω γιατί αυτή η σκέψη μου φέρνει στο μυαλό τον Nietzsche, όταν περπατούσε στους δρόμους του Τορίνο κι έγραφε αυτές τις καταπληκτικές σελίδες: «Το φθινόπωρο με τη δύση του ηλίου, όταν οι σκιές χαμηλώνουν, τα αγάλματα κατεβαίνουν από τα βάθρα τους και τότε συναντούμε φαντάσματα τόσο παράξενα, όπως δεν έχουμε δει ποτέ, πουθενά αλλού». Αυτή η φράση ήταν αρκετή για να κάνει έναν αξιοθαύμαστο «τρελό», τον Giorgio de Chirico, να πάει κάποιο φθινόπωρο στο Τορίνο και να περιπλανηθεί στους ίδιους δρόμους. Απ` το 1908 ως το 1917 ζωγραφίζει την καταπληκτική σειρά των ποιητικών και μεταφυσικών του πινάκων που οδηγούν κατευθείαν στο όνειρο. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]