«Η συμπόνια του Βούδα δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, γιατί τούτο προϋποθέτει ένα υποκείμενο που το βιώνει. Η συμπόνια είναι μια οντολογική αρχή που κρατάει τα πράγματα στη θέση τους, η συμπάθεια όλων των πραγμάτων, ο αδιόριστος παλμός του σύμπαντος, που εκφράζεται μέσα από καθετί ζωντανό. Είναι η απάντηση στον πόνο, η ζεστασιά του τζακιού μια κρύα νύχτα του χειμώνα, το χάδι της μάνας στο μάγουλο του πονεμένου παιδιού... Με απλά λόγια, συμπόνια σημαίνει: `Είμαι εδώ για σένα, στέκομαι πλάι σου και προσπαθώ να σ` ανακουφίσω απ` τον πόνο σου. Αποκτώ ύπαρξη για να σε ξελαφρώσω απ` τη δικιά σου ύπαρξη, απλώνω το χέρι, σου δείχνω τον κόσμο και σου λέω: `Κοίτα, αυτός ο κόσμος είναι κενός. Και την ώρα που το βλέπεις και πας να φοβηθείς, το χέρι μου σε χαϊδεύει, διώχνει τους φόβους σου και σε ωθεί απαλά προς τη λύτρωση!». Αυτή είναι η συμπόνια του Βούδα!».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]