Το όνομά μου είναι Ντόρα Μάαρ. Ανάμεσα στους φίλους μου, τον Ζορζ Μπατάιγ, τον Πολ Ελυάρ, τον Μαν Ρέι, τον Μπρασαΐ, είχα μια κάποια φήμη ως φωτογράφος. Συνάντησα έναν άντρα. Ήταν μεγαλοφυΐα. Ήταν η ζωή. Ήταν ο σπαραγμός. Μου ζήτησε να τον ακολουθήσω χωρίς να κοιτάξω πίσω μου, κι αν σήμερα επιστρέφω σ` αυτό που υπήρξε ο έρωτάς μας, το κάνω γιατί εκείνος έχει μόλις πεθάνει. Τον έλεγαν Πάμπλο Πικάσο. Ήταν ένας έρωτας τρελός. Κι όταν ο έρωτας ξεθώριασε, απέμεινε μονάχα η τρέλα. Ο Πικάσο με σχεδίασε με μια τρυφερότητα σαν να έπλεκε δαντέλα, και με ζωγράφισε σε όλες μου τις φάσεις. Έβαλε τον αιώνα να κλαίει μέσα από τα μάτια μου. Μ` έριξε μέσα στην Γκερνίκα. Με ώθησε να βγάλω τη γλώσσα σ` όλη τη φρίκη του πολέμου. Μου έδωσε την αθάνατη ομορφιά που έχουν οι εικόνες στα μουσεία μας. Μου χάρισε την ηδονή και την καταστροφή. Λένε πως με άκουσαν να ισχυρίζομαι πως μετά τον Πικάσο δεν υπήρχε πια παρά μόνο ο θεός. Δεν θυμάμαι να το είπα ποτέ, αλλά δεν έπαψα ούτε στιγμή να το σκέφτομαι. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]