Εκείνη την τελευταία μέρα του στην Πανσιόν «Απόλλων» παρέλασαν από το μυαλό του δικηγόρου Ανδρέα Οικονόμου οι εικόνες της ανακάλυψης των πτωμάτων του Χωριανού και κυρίως της Φωτεινής με τα χυμένα σπλάχνα της και τον ίδιο να παρατηρεί το μακάβριο σκηνικό στο δωμάτιό της φορώντας το σορτσάκι και τις λευκές σαγιονάρες του. ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1974, λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας. Ο δικηγόρος Ανδρέας Οικονόμου (πρωταγωνιστής και στο Χαμένο Παιχνίδι - που διαδραματίζεται λίγες μέρες μετά την επιβολή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου) βρίσκεται για σύντομες φθινοπωρινές διακοπές σε μια λουτρόπολη και στην Πανσιόν πολυτελείας «Απόλλων». Στην Αθήνα ετοιμάζονται τα νέα πολιτικά κόμματα για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές, ενώ οι λογαριασμοί με το παλιό καθεστώς παραμένουν ανοιχτοί. Την ησυχία της Πανσιόν θα τη διαταράξουν δύο φόνοι, εμπλέκοντας τον Οικονόμου με την υπόγεια πολιτική δράση της δικτατορικής περιόδου. Καλείται ο υπομοίραρχος Σκιαδαρέσης, ο οποίος αμέσως απευθύνεται στην ΚΥΠ: «Υπόνοιες για ανάμειξη ανθρώπων του προσφάτου καθεστώτος. Πρώην αξιωματούχος νεκρός. Δεύτερο θύμα γυναίκα και πολλοί μάρτυρες της καλής κοινωνίας σε μια Πανσιόν, όπου κυκλοφορούνε πούστηδες κι ένας αλλοδαπός, Εγγλέζος, πιθανόν πρεζάκιας. Α, κι ένας λεγόμενος αντιστασιακός που με απειλεί υποστηρίζοντας ότι επί Επαναστάσεως του αφαίρεσαν το διαβατήριο, αλλά οι καιροί άλλαξαν και να στρέψω την έρευνά μου στα πρωτοπαλίκαρα των υπόδικων χουντικών λουμπιναδόρων. Τι να κάνω;»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]