`Δεν τολμούσε να πλησιάσει. Ούτε και να κοιτάξει κατά κει. Το δάσος ήταν άγριο, παρ` όλη τη φθινοπωρινή του δόξα. Με ένα μαντίλι πράσινο από μετάξι, που άλλοτε, όταν φυσούσε, το `δενε στα μαλλιά της- καθώς του άρεζε του Γιώργου, για να μοιάζει, όπως της έλεγε, με τη μάνα του-, μ` αυτό το μαντίλι τώρα, πατσαβούρα μέσα στα χέρια της, φίμωνε το στόμα της για να μη φωνάξει. Οι δυο τύποι της μυστικής αστυνομίας που την κρατούσαν παραμάσχαλα καταλάβαιναν το σπαραγμό της και δεν την έσπρωχναν προς τα κει που βρέθηκε το πτώμα του Γιώργου, του άντρα της. Μα έπρεπε τελικά να φτάσει ως εκεί, τυπικά να τ` αναγνωρίσει`. Μια πραγματική ιστορία, που συνέβη στις αρχές της δικτατορίας, στη Δανία, με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Μ., που βρέθηκε `αυτοκτονημένος` στο δεξί κρόταφο, ενώ ήταν αριστερόχειρ, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τους Έλληνες της Αντίστασης, τις μυστικές υπηρεσίες της CIA και του ΝΑΤΟ, που ο συγγραφέας του Ζ μας περιγράφει με τον τρόπο του αστυνομικού μυθιστορήματος, με τη γνώριμη μεστή γραφή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]