Η ξεχωριστή γοητεία του ταξιδιού οφείλεται στις ιστορίες που αφηγούνται οι ταξιδιώτες, ιστορίες που χαράσσουν συμβολικά τα σύνορα του οικείου από το διαφορετικό, της άγνοιας από τη γνώση. Η πρόσληψη των ταξιδιωτικών αφηγήσεων από τους ανθρώπους του Μεσαίωνα θέτει μια σειρά από ερωτήματα, και οι απαντήσεις σε τούτα τα ερωτήματα μπορούν να φωτίσουν πτυχές του νοητικού τους κόσμου. Οι ταξιδιωτικές αφηγήσεις δύο Εβραίων του 12ου αιώνα, του Βενιαμίν από την Τουδέλα και του Πεταχιά από τη Ρατισβόνη, είναι κείμενα που προσφέρονται για να διερευνηθεί το πολιτισμικό σύμπαν στο οποίο εντάσσεται η γνώση που χαρίζει το μεσαιωνικό ταξίδι. Οι αφηγηματικές πρακτικές μας αποκαλύπτουν νοητικά εργαλεία και παραστάσεις. Εξερευνώντας τη μνήμη τους, σε τόπους μακρινούς, οι ταξιδιώτες ανακαλύπτουν θρύλους και λείψανα από το παρελθόν, πραγματεύονται την ιστορία τους. Η φύση, οι πόλεις, τα μνημεία, τα θαύματα, οι εβραϊκές κοινότητες, οι ετερόδοξοι, η κοινωνική οργάνωση στους ξένους τόπους, προσφέρονται στους ταξιδιώτες για να αναγνωρίσουν και να κατασκευάσουν με την αφήγησή τους έναν συλλογικό εαυτό, για να μιλήσουν για ό,τι εμείς ονομάζουμε «Διασπορά».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]