Ο θεσμός της μεταθανάτιας δωρεάς οργάνων σώματος στην Ελλάδα είναι γνωστός πλέον και συζητιέται θετικά. Ωστόσο το ποσοστό των εγγεγραμμένων δωρητών συνεχίζει να είναι το χαμηλότερο όλων των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι έλληνες πολίτες διστάζουν να δηλωθούν δωρητές μετά θάνατον από φόβο μήπως τους αφαιρέσουν τα όργανα πριν την ώρα τους. Τι κάνει τα λίγα σε αριθμό μέλη της κοινωνίας μας να αποδέχονται αυτό τον αιρετικό για τα ελληνικά δεδομένα θεσμό και να γίνονται κάτοχοι της κάρτες του δωρητή; Στην παρούσα μελέτη δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα κίνητρα που ώθησαν τους υποψήφιους δωρητές στη μελλοντική πράξη τους και στον τρόπο με τον οποίο τη βιώνουν όταν τη φαντάζονται να συμβαίνει. Συγχρόνως μελετάται ο τρόπος με τον οποίο αυτή η απαραίτητη για τις μεταμοσχεύσεις μορφή δωρεάς εντάσσεται στην εθνική πολιτική σύγκλισης με χώρες θεωρούμενες πιο εκσυγχρονισμένες. Η άρνηση και η αποδοχή του θεσμού αναδεικνύονται σε πολιτισμικές εμπειρίες που σχετίζονται με ευρύτερα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας και με βιώματα των Ελλήνων όχι πάντα σχετικά με τη βιοϊατρική.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]