...Μια συμμαθήτρια του Ανδρέα, η Ματίνα, βλέποντας στο ψυγείο της κουζίνας μια φωτογραφία μου με τις φώκιες στην Ανταρκτική, τον ρώτησε: - Εδώ, πού είναι ο μπαμπάς σου; Στη χώρα της σιωπής. Γαμήλιο ταξίδι; Ο Ανδρέας την κοίταξε έκπληκτος και της είπε: Ο μπαμπάς μου είναι ερωτευμένος με τη φυγή. Εδώ είναι στους πάγους. Αυθεντικό ταξίδι....δεν είναι μύθος ότι τη φύση την ερωτεύεσαι με τη σιωπή, δεν είναι μύθος ότι η δύναμη αυτής της αγάπης είναι καταλυτική για τα κύτταρα. Δεν είναι το επιφώνημα της έκπληξης που ξεφεύγει βλέποντας για πρώτη φορά τη λίμνη Νταλ, είναι η βεβαιότητα της αγάπης και της γαλήνης που πλευρίζει το είναι μας, τόσο αθόρυβα σαν την ταχύτητα μιας σικάρας που απωθεί την αποικία των νουφάρων. Μετά τη σιωπή της μύησης έρχονται οι ήχοι όλων των εντάσεων απ` όλα τα μέρη της λίμνης σαν ένας αδιευκρίνιστος χαιρετισμός... Έδωσα παραγγελία για τρεις εσπρέσο και δυο ποτήρια νερό χωρίς ανθρακικό και ο καταλανός σερβιτόρος μουρμούριζε κάτι όταν μου έδινε τα ρέστα. Απόρησες και εσύ γιατί ζήτησα τρεις εσπρέσο; Τον πρώτο θα τον απολάμβανα ζεστό και το δεύτερο, όταν θα τον ήθελα, θα τον είχα μπροστά μου κρύο να με περιμένει, όχι να περιμένω να μου τον φέρουν. Ο τρίτος ήταν ο δικός σου...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]