Η απορρόφηση εκ μέρους της θεωρίας των οργανώσεων εννοιών και απόψεων που έχουν ήδη διαγράψει μία επιτυχή πορεία σε άλλα πεδία των κοινωνικών επιστημών, την κατέστησε πιο σύνθετη και της επέτρεψε να εξέλθει από το στενό πλαίσιο της Διοίκησης με την οποία η ακαδημαϊκή συντηρητικότητα την είχε προσδέσει. Η δημιουργική ενσωμάτωση αυτών των εννοιών και αντιλήψεων στο σώμα της θεωρίας των οργανώσεων συνέβαλε στο να παραχθεί μία σειρά προσεγγίσεων για την ανάλυση των μικρο-κοινωνικών φαινομένων του σύγχρονου κόσμου, οι οποίες όχι μόνο διαφωτίζουν ουσιαστικότερα αυτά τα φαινόμενα, αλλά συντείνουν, με τη σειρά τους, στην πληρέστερη κατανόηση του κοινωνικού συστήματος που τα εμπεριέχει. Ειδικότερα σήμερα, όπου είναι προφανής η αδυναμία των καθολικών θεωρητικών προταγμάτων να ερμηνεύσουν τις ποικίλες εκφάνσεις του πραγματικού, η θεωρία και η έρευνα των οργανώσεων επιλέγει και διασώζει ό,τι συνδέεται παραγωγικά με την ανθρώπινη δράση. Έτσι, εξοφλώντας το χρέος της απέναντι στις μακρο-κοινωνικές επιστήμες, αποδεικνύει ότι η διάκριση μεταξύ μακρο- και μικρο-δομών είναι αυθαίρετη και δεν ανταποκρίνεται στις πολύμορφες απαιτήσεις των κοινωνικών φαινομένων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]