[...] Η Διοχάντη προεκτείνοντας στο σήμερα την εικαστική λειτουργία του έργου τέχνης, καλλιτέχνης που χρόνια τώρα χρησιμοποιεί τον χώρο ως μέσο έκφρασης, ορίζεται σ` αυτόν τον ερειπιώνα των 17.000 τ.μ. τη δικιά της τελετουργική διαδρομή και την εγγράφει σε χώρο και τόπο, προσδιορισμένη. Ελευσίνα 2010.
Με υλικά και μεθόδους που δεν είχαν σκοπό να υμνήσουν το καθεστώς των καινούργιων τεχνολογιών και να ενισχύσουν τις εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις, αλλά με ξύλα και πέτρες που βρήκε περιπλανώμενη στον χώρο μήνες πριν, in situ κατασκευές, ήχο και φως, δημιούργησε μια μνημειακή εγκατάσταση η αισθαντικότητα της οποίας απαντά σε ένα αίτημα της τέχνης που χωρίς αμφιβολία η ίδια αγνοούσε για τον εαυτό της.
Με παρεμβάσεις σε επτά κτηριακές ενότητες του παλιού Σαπωνοποιείου συμφιλιωμένες με το υλικό στερέωμα των ερειπίων, ο επισκέπτες οδηγείται σε συνεχείς αποπλανήσεις, μέσα από εσοχές και μυστικά περάσματα, ζώντας τις στιγμές μιας διαδρομής, στην οποία η καλλιτέχνιδα είχε παρέμβει, άλλοτε με την παρουσία της και άλλοτε με την απουσία της. [...]

(Γιώργος Σκιάνης, μέλος της Επιτροπής Αισχυλείων-Υπεύθυνος Εικαστικού Προγράμματος)