Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που όπως το ξέρει όλος ο κόσμος ήταν σοφοί κι είχαν πλούσια και ποιητική φαντασία, δε θα μπορούσαν να δουν ασυγκίνητα το αιώνιο θαύμα, που γίνεται κάθε χρόνο στη φύση:

Όλα είναι όμορφα, πράσινα, θαλερά. Τα λουλούδια στολίζουν τους φράχτες, τα δέντρα είναι γεμάτα καρπούς. Κι` άξαφνα χλωμιάζουν τα πάντα, τα φύλλα μαραίνονται, γίνονται χρυσά και σωριάζονται γύρω από τις ρίζες, στο χώμα... Τα δέντρα μένουν γυμνά κι` όλη η πλάση λες και ναρκώνεται και τυλίγεται, μέσα στο χιόνι... Σα να της έφυγε κάποια ψυχή, μια θεότητα που της έδινε τη ζωντάνια.

Και να που χλοΐζει και πάλι το χώμα, φουσκώνουν τα δέντρα, φουντώνουν οι θάμνοι, και μέσα απ` τη νέκρα πετιέται η άνοιξη κι` ανασαίνει τη φύση. Πώς να μην πλάσουν εξαίσιους μύθους γι` αυτό τ` ανεξήγητο;

Έτσι πλάστηκε ο μύθος της Περσεφόνης που συμβολίζει τη βλάστηση. Είν` η κόρη της Δήμητρας, της θεάς της γης, που την κλέβει ο Πλούτωνας και την πάει στον Άδη. Τους έξι μήνες που μένει μαζί του είναι χειμώνας κι όταν γυρίζει κοντά στη μητέρα της, φέρνει πάλι τα κρίνα και τα τριαντάφυλλα και γεμίζει τα δέντρα καρπούς.

Με το ίδιο βαθύτατο νόημα έπλασαν οι Έλληνες και το μύθο του Διονύσου. Ο Βάκχος - όπως τον λένε κι` αλλιώς - γιος του Δία και της Σεμέλης δε συμβολίζει μονάχα τ` αμπέλι, παρά τη βλάστηση γενικά, τη ζωντάνια, που παίρνει η πλάση την άνοιξη. Είναι σαν την κόρη της Δήμητρας ένας "πάσχων θεός". Υποφέρει, πεθαίνει και πάλι γεννιέται, σαν το φυτό, το λουλούδι, τ` αμπέλι. Κι` ακόμη είναι ο θεός που χαρίζει στον άνθρωπο την πνοή την ποιητική, τη χαρά της δημιουργίας.

Γι` αυτό ο μύθος του Διονύσου είναι γεμάτος από θαυμάσιες περιπέτειες που θα προσπαθήσωμε να σας δώσουμε στο εικονογραφημένο αυτό κλασσικό μυθιστόρημα.