(...) «Η φιλομάθεια και η γλωσσομάθεια του Επισκοπόπουλου του έδωσαν τη δυνατότητα της γρήγορης έως και άμεσης ενημέρωσής του στα λογοτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης. Αυτή η ενημέρωση τον έτρεψε προς τάσεις που είχαν εμφανιστεί πιο πρόσφατα, με αποτέλεσμα να μην ακολουθήσει τους υπόλοιπους σύγχρονους έλληνες πεζογράφους στην προσπάθειά τους για τη δημιουργία μιας ελληνικής εκδοχής του νατουραλισμού. Με τον τρόπο αυτό ο Επισκοπόπουλος δεν έγινε ένας ακόμη ηθογράφος, αλλά ο πρώτος έλληνας πεζογράφος του αισθητισμού, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την αντίδραση του λογοτεχνικού περιβάλλοντος της εποχής του σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει αντικείμενο επιθέσεων και σαρκασμού. (...) Ωστόσο, αυτή η αρνητική στάση απέναντι στον Επισκοπόπουλο -παρ` όλες τις προσωπικές ιδιορρυθμίες του που αναφέρθηκαν παραπάνω- δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι οφειλόταν αποκλειστικώς σε αυτόν προσωπικά, επειδή η πολεμική εναντίον των πεζογράφων του αισθητισμού δεν αποτελούσε μόνο ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό φαινόμενο». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]