«Για τον καλλωπισμό»:
Όταν τον επισκέφτηκε ένας νεαρός σπουδαστής της ρητορικής μ` ένα κάπως υπερβολικό χτένισμα και την υπόλοιπη εμφάνιση του παραστολισμένη Πες μου, είπε· δεν σου φαίνεται ότι μερικά σκυλιά και μερικά άλογα είναι ωραία, και το ίδιο, καθένα από τα υπόλοιπα ζώα; -Ναι, είπε. -Το ίδιο και οι άνθρωποι, άλλοι ωραίοι και άλλοι άσχημοι; -Και βέβαια. -Λοιπόν, σύμφωνα με το ίδιο κριτήριο, αποκαλούμε το καθένα από αυτά ωραίο μέσα στο δικό του είδος, ή με ξεχωριστό κριτήριο το καθένα; Έτσι θα το καταλάβεις αυτό. Επειδή βλέπουμε ότι άλλο σκοπό έχει από τη φύση του ο σκύλος, άλλον το άλογο, άλλον, ας πούμε τυχαία, το αηδόνι, γενικά δεν θα συμπέραινε παράλογα κανείς, ότι το καθένα τότε είναι ωραίο, όταν είναι το καλύτερο σύμφωνα με τη φύση του· κι επειδή η φύση καθενός είναι διαφορετική, μου φαίνεται ότι το καθένα τους είναι ωραίο με διαφορετικό τρόπο· ή μήπως όχι; -Αυτός συμφώνησε. -Συνεπώς, αυτό ακριβώς που κάνει ωραίο το σκύλο, κάνει το άλογο άσχημο, κι ό,τι ακριβώς κάνει ωραίο το άλογο, κάνει το σκύλο άσχημο, αν βέβαια οι φύσεις τους είναι διαφορετικές; -Έτσι φαίνεται. -Και βέβαια, νομίζω ότι αυτό που κάνει ωραίο τον παγκρατιαστή, δεν κάνει καλό τον παλαιστή, ενώ το δρομέα εντελώς γελοίο· κι ένας που είναι ωραίος για το πένταθλο, ο ίδιος δεν είναι πολύ άσχημος για την πάλη; -Έτσι είναι, είπε. -Λοιπόν, τι άλλο κάνει ωραίο τον άνθρωπο, παρά αυτό ακριβώς που κάνει ωραίο και το σκύλο και το άλογο στο είδος τους; -Αυτό, είπε. -Επομένως, τι κάνει το σκύλο ωραίο; Η ξεχωριστή ποιότητα του σκύλου, όταν είναι παρούσα. Το άλογο; Η ξεχωριστή ποιότητα του αλόγου, όταν είναι παρούσα. Και τον άνθρωπο; Μήπως η ξεχωριστή ποιότητα του ανθρώπου, όταν είναι παρούσα; [...]