(...) Ένα βιβλίο με συγγραφείς, κάτι σαν λεύκωμα, με φωτογραφίες, χειρόγραφα και βιογραφικά, και, μετά, κάποιοι συγγραφείς από το βιβλίο να «σκαρφαλώνουν» στους τοίχους, γεγονός που εξακολουθούσα να το βλέπω από την κωμική του πλευρά. (...) Το εγχείρημα ενός τέτοιου βιβλίου ήταν σίγουρα δύσκολη υπόθεση, αφού οι συγγραφείς δεν είναι μοντέλα για να φωτογραφίζονται εύκολα, ενώ θα μπορούσαν πολύ εύκολα να δώσουν ένα χειρόγραφο ή ένα βιογραφικό, αφού, άλλωστε, αυτός είναι και ο ρόλος τους: να γράφουν. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο, χωρίς να μειωθούν οι δυσκολίες. Εύκολα, ευκολότατα, πλην ελαχίστων, φωτογραφήθηκαν, δύσκολα έως δυσκολότατα τούς αποσπάσαμε το βιογραφικό και το χειρόγραφο, πλην ελαχίστων πάλι.(...) Ζήτησα με επιστολή από τους συγγραφείς ένα χειρόγραφο που θα ήταν η «σημαντικότερη» σελίδα του καθενός, με την υπογραφή του. (...) Όσον αφορά το βιογραφικό, το ζήτησα και αυτό από τους συγγραφείς, θέτοντας ως όριο 100-150 λέξεις, μέσα στις οποίες θα `πρεπε να χωρέσει από αυτά που ο συγγραφέας θέλει να ξέρουν γι` αυτόν, μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο. (...) Οι 150 λέξεις, οι 4 σελίδες, οι 10 περίπου φωτογραφίες για τον καθένα, δεν σημαίνει φυσικά κανενός είδους ισοπέδωση των αξιών που περιλαμβάνονται εδώ. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]