Μα ποιος μπορεί να μιλάει για ύπαρξη δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα όταν οι δούλοι και οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου;
-Μήπως δεν έχει περάσει αυτό το δημιούργημα από την αυστηρή κριτική του Αριστοτέλη αλλά και του Πλάτωνα;
-Και έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε ότι αυτή σκότωσε και τον Σωκράτη;
-Εξ άλλου τι είδους πολίτευμα ήταν αυτό που καταχράστηκε τα χρήματα των συμμαχικών πόλεων για να κτίσει τον Παρθενώνα, και συμπεριφέρθηκε με τόση απονιά και κυνισμό προς τους κατοίκους της ανίσχυρης Μήλου όταν αυτοί αρνήθηκαν την υποταγή τους στους πανίσχυρους Αθηναίους;
-Και τι τρελός θεσμός ήταν εκείνος να εξοστρακίζουν εξαίρετους ανθρώπους όπως τον Αριστείδη τον Δίκαιο;
-Και το άλλο πάλι, να θεωρούν τη γνώμη ενός σοφού ισάξια με τη γνώμη ενός αγράμματου;
-Και να επιτρέπει στους πολίτες, καλούς και κακούς, άξιους ή ανάξιους, να απευθύνονται στην συνέλευση του λαού εξαντλώντας τον χρόνο της ίδιας κλεψύδρας όλοι τους;
-Και να εμπιστεύονται στην απόλυτη τύχη όλα τα αξιώματα της Πόλεως, μέχρι και τους δικαστές και τους Άρχοντες ακόμη;
-Και τέλος να εμπιστεύονται τα παιδιά τους στους παιδοτρίβες και τους γυμναστές, που τα έβαζαν να δέρνονται και να γρονθοκοπούνται ασταμάτητα μέχρι να ματώσουν τα πρόσωπά τους;
Εύλογες όλες αυτές οι ερωτήσεις.
Όμως τι είδους αντίφαση και παραλογισμός είναι πάλι αυτός που αντί, με τη συλλογιστική αυτή, να αποστρέφουν οι πάντες το βλέμμα, απομακρυνόμενοι από αυτήν την έννοια, αντιθέτως να προσθέτουν από τότε σε κάθε, έστω και απολύτως διαφορετικό, σύστημα διακυβέρνησης τη μαγική λέξη Δημοκρατία;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]