Tο 2010 συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Μητρόπουλου (1960), και το ενδιαφέρον ενός ευρύτερου κοινού φιλόμουσων, μουσικών εκτελεστών, μουσικολόγων και εκδοτών για το έργο του, τόσο ως ερμηνευτή όσο και ως συνθέτη, (ενδιαφέρον που "αναγεννήθηκε" χάρις στις προσπάθειες κάποιων ανθρώπων που πίστεψαν στην σημασία μιας τέτοιας επιδίωξης), αυξάνεται οσημέραι εντυπωσιακά. Πρόκειται για φαινόμενο χωρίς προηγούμενο για τα ελληνικά -ίσως και τα διεθνή- δεδομένα, ιδίως που ο μεγάλος Έλληνας δημιουργός και αναδημιουργός δεν άφησε πίσω του ούτε οικογένεια ούτε δικούς του ανθρώπους ούτε ιδρύματα που να διατηρούν ζωντανή τη μνήμη του και να στηρίζουν την ενασχόληση με την ζωή και την δράση του.
Ο Μουσικός εκδοτικός οίκος PANASmusic και ο Επιστημονικός υπεύθυνος της σειράς "Ελληνικής Μουσικολογικές Εκδόσεις", πιστεύουν ότι συμβάλλουν στην ενίσχυση αυτού του ρεύματος με την παρούσα έκδοση των "Αυτοβιογραφικών" του Μητρόπουλου, αποτέλεσμα επιλογής, προσαρμογής και συναρμογής δικών του κειμένων, με πολύτιμα βιογραφικά στοιχεία, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις σε θέματα που αφορούν την τέχνη της διεύθυνσης ορχήστρας, την αισθητική της μουσικής, τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη, ακόμη και την πολιτική και, προπάντων, την ελληνική πολιτιστική πολιτική, "συνθήκη διαχρονική" και γι` αυτό αποκαλυπτική για την "φυγή" του στο εξωτερικό και "δυστυχώς" συνθήκη πάντα επίκαιρη!
Ταυτόχρονα, μέσα από τις σελίδες των "Αυβιογραφικών" αναδεικνύεται η οδυνηρή πορεία αυτού του ζηλωτή της "σύγχρονης" μουσικής, που οι συνθήκες και οι εξελίξεις τον οδήγησαν από την οραματική ελπίδα στην απογοήτευση -αποτέλεσμα της προϊούσας συνειδητοποίησης της ουτοπίας- και τελικά στην διέξοδο της "μοιραίας εξόδου".
Αποτελεί, όμως, ιστορικό παράδοξο το γεγονός ότι, η σχεδόν καθολική αποδοχή που γνώρισε -ιδίως ως μαέστρος- όσο ζούσε, μεταβάλλεται πλέον σε μια μεταθανάτια δικαίωση της προσφοράς του και ως ερμηνευτή και ως συνθέτη, και τούτο διότι τόσο οι αντισυμβατικές για την εποχή του ερμηνείες όσο και οι συνθέσεις του δείχνουν όχι μόνον αντοχή αλλά και επικαιρότητα, σαν να προέρχονται από έναν καλλιτέχνη που εξακολουθεί να είναι παρών και να δείχνει τον δρόμο προς το μέλλον!