Ξαπλωμένος ανάσκελα, γουστάρω που η Μαργαρίτα μου ξεκουμπώνει το πουκάμισο. Θα τη φιλούσα με λατρεία, άμα δεν είχε γεμίσει το στόμα μου αίμα. «Μπαμπά, μπαμπάκα!» φωνάζει ο Φρίξος. Δεν τρέχει στον Παρασκευά, έρχεται προς το μέρος μου. Για πρώτη και τελευταία φορά αισθάνομαι τι σημαίνει πατρική περηφάνια. Στο ταβάνι, πλάι στον πολυέλαιο, αχνίζει μια μεγάλη, μοβ κηλίδα. Δεν είναι, λοιπόν, δύσκολο ν` ανέβω ως εκεί πάνω. Θα ρίξω μια αφ` υψηλού ματιά στο πλήθος των ανθρώπων κι ύστερα θα περάσω από μέσα της και θα εκτοξευτώ στον ουρανό για να προϋπαντήσω τον καινούργιο χρόνο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]