Και μόλις φτάσουμε στη ρίζα των δυο Φαιδριάδων, αντικρίζουμε κάτι που θαρρείς πως είναι το χάσμα των χασμάτων: τους δυο βράχους που τους χωρίζει ένα τρομακτικό φαράγγι, στενό και απάτητο. . . Εκεί, στο μυχό του φαραγγιού, εκεί που σμίγουν οι δυο βράχοι, βγαίνει απροσδόκητα το πιο κρυστάλλινο νερό: το νερό της Κασταλίας. Της φημισμένης κρήνης, όπου πλένονταν όλοι, ιερείς και προσκυνητές, πριν μπούνε στο ναό.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]