Η ιστορική έρευνα για το κίνημα του εκπαιδευτικού δημοτικισμού (και ευρύτερα του δημοτικισμού) έχει προχωρήσει σημαντικά, σε σχέση τουλάχιστον με άλλες περιοχές στην Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης. Γνωρίζουμε ήδη αρκετά για τη συνεισφορά που είχε στην εμφάνιση, ανάπτυξη και διάχυση του κινήματος η δράση συγκεκριμένων ατόμων, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις τον Ψυχάρη για τον καταλυτικό του ρόλο στο χώρο της λογοτεχνίας και τους Γληνό, Δελμούζο, Τριανταφυλλίδη, Κουντουρά για τη δράση τους στο χώρο της εκπαίδευσης. Γνωρίζουμε επίσης αρκετά για τις συλλογικότητες που εξέφρασαν ή συνδέθηκαν με το δημοτικισμό: τον Εκπαιδευτικό Όμιλο, τους Κοινωνιολόγους, τους Σοσιαλιστές, τη Φοιτητική Συντροφιά, τους διάφορους συλλόγους των δημοτικιστών, ακόμα και για ορισμένες επαγγελματικές-κοινωνικές κατηγορίες που εμφάνισαν αυξημένη συμμετοχή στο κίνημα (π.χ. για τους δημοτικιστές γιατρούς). Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς να επεκταθεί η έρευνα και σε εκείνο το σύνολο που κλήθηκε να εφαρμόσει τη γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση στα σχολεία: στους εκπαιδευτικούς. Η περιοχή αυτή, ωστόσο, παραμένει αδιερεύνητη, πράγμα που εγείρει το ερώτημα: πρόκειται για περιοχή άγονη ή μήπως η απουσία μελετών υποδηλώνει ασυνείδητη υποτίμηση του ρόλου των εκπαιδευτικών στη διαμόρφωση της εκάστοτε εκπαιδευτικής πολιτικής;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]