«Ο δαίμων υπήρξε περισσότερο μια αφηρημένη έννοια και λιγώτερο ενσαρκωμένη μορφή. Στον Όμηρο η λέξη για τα πρόσωπα σημαίνει τον θεοειδή, τον όμοιο με τους θεούς, ενώ για τα πράγματα το θαυμαστό. Η κλητική του επίσης είναι διττής σημασίας: δηλοί τον αξιοθαύμαστο αλλά και τον δυστυχή. Η ετυμολογία είναι από το ρήμα δαίω, δαίνυμι, και σημαίνει αυτόν που διανέμει, διαμοιράζει τις ανθρώπινες τύχες. Έτσι ο δαίμων συνδέεται με την μοίρα, το πεπρωμένον, την τύχη. Αργότερα ο Πλάτων στον Κρατύλο του θα ασχοληθεί με την ετυμολογία του δαίμονος εξάγοντας την λέξη από το επίθετο δαήμων, που σημαίνει ο σοφός, ο γνώστης, ο έμπειρος. Η έννοια του δαίμονος αλλάζει με τις εποχές και οι δραστηριότητές του ποικίλλουν. Σε αρχαιότερες εποχές οι δαίμονες είναι οι υπηρέτες των θεών και οι διαβιβαστές των θελημάτων τους, κάτι σαν τους χριστιανικούς αγγέλους. Αργότερα αποκτούν μια διφυή υπόσταση, ενώ κατά την χριστιανική επικράτηση μεταλλάσσονται σε πνεύματα του κακού».
Η παρούσα, πρωτότυπη αρχαιογνωστική μελέτη αναφέρεται στην έννοια αλλά και στην ύπαρξη του δαίμονος, από τους κρητομυκηναϊκούς μέχρι τους ύστερους νεοπλατωνικούς χρόνους. Εξετάζονται τα είδη των δαιμόνων, όπως ο δαίμων της Τύχης, ο Αγαθοδαίμων, ο Σωσίπολις, ο Τελεσφόρος, οι Κήρες, η Έμπουσα κ.ά.
Διερευνάται η έννοια του δαίμονος κατά τον Ησίοδο, τους προσωκρατικούς, τον Πλούταρχο, τον Πλάτωνα, τον Ποσειδώνιο, τους νεοπλατωνικούς (Πλωτίνο, Πορφύριο, Ιάμβλιχο, Πρόκλο). Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο δαιμόνιον του Σωκράτους. Το μελέτημα στηρίζεται σε πλούσια βιβλιογραφία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]