Η ένστικτη ζωγραφική έκφραση του Μυταρά θαρρείς ότι ενώνει την κοινωνική πραγματικότητα με το φανταστικό κόσμο. Που άραγε μας οδηγεί ο ευρηματικός αυτός αφηγητής των εξπρεσιονιστικών εικόνων; Τι κρύβει ο κόσμος του και ποια άραγε αλήθεια θέλει να μας αποκαλύψει; «Αισθάνομαι ότι δεν έχω αλλάξει σε τίποτα, ούτε στο χαρακτήρα, ούτε στο ύφος της ζωγραφικής μου. Δεν έχω διαφοροποιηθεί ούτε στον τρόπο που σκέφτομαι, ούτε στον τρόπο που αντιδρώ, από τότε που ήμουν νέος έως σήμερα» δήλωσε πριν από λίγους μήνες, όταν εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Στοχαστικός και διεισδυτικός, από τις αρχές της δεκαετίας του 60 έως σήμερα, αποφεύγει κάθε τι περιγραφικό για να αφιερωθεί στο ουσιώδες. Η ζωγραφική του εκφράζει ένα κύκλο επίπονων αναζητήσεων, φανερώνοντάς μας ότι στο τέλος μπορεί να κρύβεται η αρχή των πάντων. Έτσι, ο χρόνος λειτουργεί σαν αέναη πυξίδα της δημιουργικής του δράσης, ενώνοντας το παρελθόν με το παρόν. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]