Το έργο του Νίκου Καζαντζάκη υπήρξε το πλέον πνευματοφόρο εντρύφημα ολόκληρης της ζωής μου, από το 1953 που ως μαθητής Γυμνασίου αποβλήθηκα γιατί το διάβαζα και το διέδιδα, μέχρι σήμερα. Στον δεύτερο τούτον τόμο των Καζαντζακικών μελετημάτων μου (ο πρώτος δημοσιεύθηκε το έτος 2000), αναφέρομαι σε διάφορες απόψεις του βίου και του έργου του, ενός έργου που συντάραξε το πανελλήνιο και το παγκόσμιο κοινό από το 1950 που φάνηκαν τα μυθιστορήματα μέχρι σήμερα. Αυτά ήταν που αποτέλεσαν σημείο αντιλεγόμενο, τόσο για τη ζωντάνια των ιδεών τους, όσο και για την ευθύτητα έκφρασης των απόψεών τους. Διαβάζοντάς τα βλέπουμε την ψυχή μας να είναι πλημμυρισμένη από τη λάμψη του ιερού και τη βούλησή μας να είναι στραμμένη στο αιώνιο. Όλα μέσα στο λαμπρό αυτό έργο μας χαμογελούν σαν ανάμνηση από τους χρόνους της ενότητας του ανθρώπου με το Θεό.
Ο Καζαντζάκης υπήρξε με τον τρόπο του ένας μεγάλος επικός της φυλής του και συνάμα ένας πολύ στοχαστικός παιδαγωγός, που παρά τις άδικες επιθέσεις που του έγιναν, έκρινε και διηγήθηκε με τρόπο αντικειμενικό και νηφάλιο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]