[...] Ο κόσμος του Μιχάλη Αναστασίου χωρίζεται σε αυτό ακριβώς το μαύρο και το άσπρο, με όλη την κλίμακα του γκρι στο ενδιάμεσο. Το μαύρο που περιβάλλει τα γυμνά γυναικεία σώματα, κρύβει το άγνωστο άσπρο, το κυοφορεί, το φέρει, είναι η μήτρα που γεννά την κίνηση και το φως. Χωρίς το μαύρο, η εικονιζόμενη μορφή στο άσπρο δεν υπάρχει, και το αντίθετο πάλι· το λευκό υπάρχει προς χάριν και εξαιτίας του μελανού, που το γεννά, που το προβάλλει. Η καρδιά του άσπρου χτυπάει μέσα στο μαύρο. Στο μαύρο ένας ολόκληρος κόσμος ανασαίνει. Στο μαύρο όλες οι κινήσεις σταματούν πριν το αγγίξουν· το μαύρο δεν μπορεί κανείς να το διασχίσει.
Στο άσπρο, ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο γίνεται λυγμός, τα βρεγμένα μαλλιά γίνονται ζωντανοί πλόκαμοι, το ξαπλωμένο γυμνό σώμα, που υπερασπίζεται το σχήμα του γίνεται απέραντη έρημος με λεπτότατους κόκκους άμμου, γίνεται σιγή και ερημία, οι θηλές του στήθους άλλοτε ηφαιστειακοί κώνοι και άλλοτε φιλόξενα υψώματα.
Στις `Γυναίκες του πρόχειρου λόγου`, οι στίχοι του Μιχάλη Αναστασίου, που καθρεφτίζονται στις αντικρυστές σελίδες, ακούγονται άλλοτε σαν τρυφερός ψίθυρος που αναβλύζει από βάθος στοάς ορυχείου, άλλοτε σαν λαχάνιασμα, σαν βουητό βουνού σε απότομη πλαγιά.
Ο στίχος γεωγραφεί τον άδειο χώρο, συνομιλεί με τα κενά του μαύρου και με τα κενά του άσπρου και συχνά μεταμορφώνεται σε περίτεχνο πλαίσιο· γίνεται το κάδρο που επιμένει να προστατεύει, να αναδεικνύει, να ξορκίζει εν τέλει το είδωλο, δίπλα στο οποίο φωτογραφίζεται. [...]