`Αφιερώνω αυτές τις αράδες σ` εκείνους που είναι ο αέρας που αναπνέω, η ζωή μου. Σ` εκείνους που με βοηθάνε να κρατάω το κεφάλι έξω απ` το νερό, που δεν μ` αφήνουν να κυλήσω στη λήθη, στο τίποτα και στην απελπισία. Ό,τι πετύχατε για μας, είναι ανεκτίμητο: νιώσαμε πως είμαστε άνθρωποι`.
Ξαφνικά η Ίνγκριντ Μπετανκούρ, που κρατείται αιχμάλωτη στη ζούγκλα της Κολομβίας εδώ κι έξι χρόνια, δίνει σημεία ζωής: μ` ένα μεγάλο γράμμα στη μητέρα της τη Γιολάντα και στην οικογένειά της, γραμμένο με μια ανάσα, η όμηρος των ανταρτών, στα όρια της αντοχής πια, προσπαθεί να εκφράσει την ουσία. Το μήνυμά της, που παρουσιάζεται εδώ απ` τα παιδιά της, είναι μια γεμάτη πάθος έκφραση αγάπης και μαζί ένας ύμνος στην ελευθερία.
Σε απάντηση, η κόρη της η Μελανί, που από 16 χρονών κινητοποιεί την κοινή γνώμη και τις κυβερνήσεις για τη σωτηρία της μητέρας της, μαζί με τον αδερφό της τον Λορέντσο, της στέλνει ένα μήνυμα αξιοπρέπειας και θάρρους. Αυτά τα δυο γράμματα, γραμμένα πέρα από την κόλαση, αγγίζουν κατευθείαν την καρδιά κι εκφράζουν όλο τον πόνο κι όλο το μεγαλείο του ανθρώπου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]