Το όνομά μου είναι Ίντια Όπαλ Μπουλόνι. Το ξέρω. Είναι πολύ παράξενο όνομα. Πιο παράξενο όμως είναι αυτό που μου συνέβη μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα, όταν ο μπαμπάς μου με έστειλε στο παντοπωλείο να ψωνίσω κι εγώ γύρισα στο σπίτι μ` ένα σκύλο. Ένα μεγάλο, κοκαλιάρη σκύλο που κούτσαινε λιγάκι, μύριζε άσχημα, αλλά. . . χαμογελούσε! Τέντωνε πίσω τη μουσούδα του, πρόβαλλε τα δόντια του και κουνούσε την ουρά του. Ποτέ μου ως τότε δεν είχα δει σκύλο να. . . χαμογελάει. Κι όμως, ο Γουίν Ντίξι αυτό ακριβώς έκανε. Δηλαδή, όχι μόνο αυτό. Με βοήθησε ακόμα να κάνω καινούριους φίλους. Με βοήθησε να βγάλω από το μυαλό μου αυτά που με στενοχωρούσαν. Τώρα που το σκέφτομαι. . . σχεδόν όλα όσα μου συνέβησαν εκείνο το καλοκαίρι έγιναν χάρη στον Γουίν Ντίξι!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]