Νοείται η γλώσσα χωρίς την γραφή; Υπαρκτικά ναι, οντολογικά όχι. Την ύπαρξη της γλώσσας την βιώνουμε, την οντολογία της όμως - τον τρόπο, δηλαδή, της ύπαρξής της - την αντιλαμβανόμαστε μέσω της γραπτής της απόδοσης: Της παραστατικής και της αναπαραστατικής. Σε αυτές τις δύο έννοιες - κλειδιά - τη γραφή ως παράσταση και ως αναπαράσταση της γλώσσας - έχει στηριχθεί ολόκληρη η σύγχρονη γλωσσολογία, ακολουθώντας το `γαλιλαιϊκό στυλ`, πίστη στα κελεύσματα της επιστημονικότητας που ανέδειξε ο 19ος αιώνας. Το `γλωσσικό σημείο` ως παραστατική μονάδα και η `λέξη` ως αναπαραστατική, ορίζουν τους δύο βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται, αφ` ενός μεν τα ενδιαφέροντα των δομιστικών και γενετικών θεωριών, και αφ` ετέρου τα ενδιαφέροντα των σημασιολογικών και πραγματολογικών θεωριών. Η μελέτη αυτή της Στέλας Βέργη επιχειρεί μιαν ανατομία των υπαρχουσών θεωριών, επισημαίνοντας τον κίνδυνο της ταύτισης του γνωστικού αντικειμένου τους -της γλώσσας - με τις οποίες παραστάσεις ή αναπαραστάσεις του. Η πιστότητα των γλωσσικών παραστάσεων ή αναπαραστάσεων εξαρτάται από την εξέλιξη της τεχνολογίας - η γραφή είναι ένα τεχνολογικό προϊόν - και μέσα από την εξέλιξη αυτή αποκαλύπτεται ίσως προοδευτικά η γλωσσική πραγματικότητα, η οποία προς το παρόν παραμένει ένα ζητούμενο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]