Αρχές της δεκαετίας του `60 και η Αντωνία, χωρίς τον σύντροφό της Χάρη αλλά με οκτώ ζευγάρια συντοπιτών της, ακολουθεί τη μοίρα χιλιάδων Ελλήνων εκείνης της εποχής. Ξεκινά από ένα μικρό χωριό της κεντρικής Μακεδονίας και φτάνει στο Βαλντσάσεν της Γερμανίας, για να δουλέψει ως φιλοξενούμενη εργάτρια σε ένα εργοστάσιο πορσελάνης. Πίσω στην πατρίδα, ο άντρας της, παγιδευμένος λόγω των πολιτικών του φρονημάτων, δίνει τον δικό του αγώνα προκειμένου να βρεθεί κοντά στην αγαπημένη του.
Θα τα καταφέρει ή θα τον προλάβει η δικτατορία που θα `ρθει για να μαραζώσει ακόμα περισσότερο τον βασανισμένο τόπο; Μια ιστορία αγάπης στα χρόνια της μεγάλης φυγής στις χώρες της βόρειας Ευρώπης. Μια αναδρομή στην ελληνική επαρχία του `60, όπου η φτώχεια εξοντώνει όσο κι ένας πόλεμος, οι πληγές του εμφυλίου παραμένουν ανοιχτές κι ο χωροφύλακας διαφεντεύει τις τύχες των απλών ανθρώπων. Και μαζί, μια μαρτυρία για τη σκληρή ζωή όσων αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς αλλά και για τα δεινά που επιφύλαξε η Χούντα των Συνταγματαρχών σε όσους έμειναν πίσω και της αντιστάθηκαν. Στο φόντο, βεβαιότητες που διαψεύδονται αλλά και όνειρα που εκπληρώνονται, κατακτήσεις που απελευθερώνουν και απώλειες που συντρίβουν. Με υπόκρουση πότε τη φωνή του Καζαντζίδη και πότε τη `φωνή` της Deutsche Welle...
«Αρνούμαι να ξεκολλήσω από πάνω σου. Τα νύχια μου τρυπούν το ταλαιπωρημένο σου σώμα. Ο χτύπος της καρδιάς σου μου δίνει ελπίδα και συνάμα μου θυμίζει μιαν άλλη καρδούλα που δεν κατάφερε να αντέξει. Πονώ, όμως ξέρω πως πρέπει να φύγω, να απομακρυνθώ όσο γίνεται περισσότερο από τη φτώχεια, τη μιζέρια, την απελπισία. Το τελευταίο μας φιλί, και αμέσως μετά σκόνη, κι όλα μένουν πίσω και χάνονται...»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]