Ο Γιώργος Κοτζιούλας γεννήθηκε το 1909 στην Πλατανούσα Άρτας. Ένα φτωχό αγροκτηνοτροφικό χωριό δίπλα στον Άραχθο, στα ριζά του κακοτράχαλου Ξεροβουνιού. Ο πατέρας του Κώστας Κοτζιούλας ήταν αγροτικός ταχυδρόμος και αγωνίστηκε να ζήσει την εφταμελή οικογένεια του: τη γυναίκα του, τον ποιητή, τον αδερφό του το Γιαννάκη, που πέθανε το 1941, τις δυο αδερφές του και τη γιαγιά του, τη Θόδω, που της αφιέρωσε τη νουβέλα "Η βάβω η Θόδω".
Τα πρώτα γράμματα ο Κοτζιούλας τα έμαθε στο σχολειό του χωριού του από έναν φημισμένο δάσκαλο των Τζουμέρκων, ποιητή και ζωγράφο, το Γιώργο Αράπη, που έτυχε να τον γνωρίσω τον Ιούλιο του 1940 στα Γιάννινα, όταν έφερε το γιο του να πάρει το απολυτήριο της "Ζωσιμαίας Σχολής" ως "κατ` οίκον διδαχθείς". Μάλιστα μου χάρισε και την ποιητική του συλλογή "Κάνθαρος" με ιδιόχειρη αφιέρωση. Η μόρφωση αυτού του δασκάλου ήταν μεγάλη και με κατέπληξε. Είχε προοδευτικές, σοσιαλιστικές ιδέες απ` το 1927. Πήρε ενεργό μέρος στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ. Το τέλος του ήταν τραγικό. Δολοφονήθηκε στο σπίτι του στη Ράμια Άρτας μια νύχτα του Απρίλη του 1945 από άγνωστους.
Έντεκα χρόνων ο Κοτζιούλας αρρώστησε από τ` αυτιά του. Η ανύπαρκτη για το λαό ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη άφησε τη σφραγίδα της. Του έμεινε μια βαρηκοΐα σε όλη του τη ζωή. Ο ίδιος λέει τον καημό του: "...ο πόνος του αυτιού με τις σιχαμένες συνέπειές του, αυτή η κρυφή πληγή που με φαρμάκωσε από τη ρίζα και δε μ` άφησε τίποτα να χαρώ..."