Όσο ψυχή καταθέσαμε μικροί στα παραμύθια, την ξαναβρίσκουμε νοσταλγικά εκεί ανέγγιχτη, ακέραιη. Όπως συμβαίνει με τη γλώσσα, τα παραμύθια, ιδίως τα ανώνυμα, τα λαϊκά, είναι καθρέφτες πολιτισμού, κελύφη συμπυκνωμένης μνήμης μες στο χρόνο. Κι όταν τυχαίνει να μας έρχονται απ’ τις χαμένες πατρίδες, κειμήλια ακριβά είναι από στόμα σε στόμα, γενιά τη γενιά, ειπώθηκαν αμέτρητες φορές, χωρίς να φθαρούν, χωρίς να χάσουν το παραμικρό απ’ τη δράση τους. Έξι τέτοια παραμύθια της Μικράς Ασίας κατέγραψε σεβαστικά η Ελένη Χατζούδη-Τούντα και μας τα παραδίδει αυθεντικά, αφτιασίδωτα, σώζοντάς τα για μικρούς και μεγάλους. Το λαϊκό παραμύθι δεν έχει ηλικία. Και μέσα του χωράνε οι ηλικίες όλες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]