(. . .) Με βάση την ρεαλιστική αναπαράσταση, ο καλλιτέχνης επιχειρεί την ανάπτυξη ενός εικαστικού διαλόγου σχετικού με τις περιπέτειες του φωτός και των αντανακλάσεων. Συνήθως κυβίζει το χώρο του, φανερώνοντας μια εσωτερική δόμηση του φωτός και των αντανακλάσεων. Συνήθως κυβίζει το χώρο του, φανερώνοντας μια εσωτερική δόμηση πεδίου, που λειτουργεί ως ένα είδος κανάβου, τον οποίο δεν παρακολουθεί ωστόσο σταθερά, γιατί δεν υποτάσσεται εγκεφαλικά στους εμπειρισμούς του. Αντίθετα, θα λέγαμε, χρησιμοποιεί τους τριγωνισμούς που ανακύπτουν από τις διαγώνιες συναρτήσεις των πολλαπλασίων μιας μετρικής μονάδας, όπου αυτοί οι τριγωνισμοί, διαπλεκόμενοι ο ένας μέσα στον άλλον, με την βοήθεια του φωτός, προσφέρουν στον ζωγράφο το γόνιμο έδαφος της παρείσφρησης του χώρου στη μορφή κι αντιστρόφως. Η συγκεκριμένη οσμωτική σχέση διαπιστώνεται όχι μόνο στα σχήματα, αλλά και στα χρώματα, με κυρίαρχες τις αντανακλάσεις τους στα νερά, στα νέφη του ουρανού ή στην αίθρα του αέρα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]