Η αντιπάθεια προς το στυλ, είναι πάντοτε μια αντιπάθεια προς ένα συγκεκριμένο στυλ. Δεν υπάρχουν έργα τέχνης χωρίς στυλ, μόνο έργα τέχνης που ανήκουν σε διαφορετικές, περισσότερο ή λιγότερο σύνθετες, στυλιστικές παραδόσεις και συμβάσεις. Αυτό σημαίνει ότι, σε γενική θεώρηση, η έννοια του στυλ έχει μια συγκεκριμένη, ιστορική σημασία. Που δεν είναι μόνο ότι τα στυλ ανήκουν στο χρόνο και στον τόπο τους· ούτε μόνο ότι η αντίληψή μας για το στυλ ενός έργου τέχνης φορτίζεται πάντα από τη συνειδητοποίησή μας περί της ιστορικότητας αυτού του έργου, τη θέση του μέσα στη χρονολογία. Παραπέρα: το πώς βλέπουμε ένα στυλ, είναι μια πράξη ιστορικής συνείδησης. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]